Պոլ Վիլլարդ: Հին հեռախոսը

Թարգմանությունը՝ Նազելի Տեր-Պետրոսյանի

Ես շատ փոքր էի, երբ մեր տանը հայտնվեց հեռախոս՝ մեր քաղաքի ամենաառաջին հեռախոսներից մեկը: Հիշո՞ւմ եք այդ մեծ, ծանրաշարժ տուփ-ապարատները:

Ես դեռ բավականին ցածրահասակ էի, որպեսզի հասնեի պատից կախված փայլուն լսափողին, և միշտ հմայված նայում էի, թե ինչպես են իմ ծնողները խոսում հեռախոսով:

Ավելի ուշ ես կռահեցի, որ այդ զարմանալի լսափողի մեջ նստում է մարդ, որին անվանում են՝ Օպերատոր, բարի եղեք: Եվ չկար  այնպիսի մի բան, որ այդ մարդը չիմանար:

Օպերատոր, բարի եղեքը  ամեն ինչ գիտեր՝ սկսած հարևանների հեռախոսային համարներից, վերջացրած գնացքների չվացուցակով:

Առաջարկում եմ կարդալ

Արևիկ Տատինցյանը առաջարկում է…

Խուլիո Կորտասարը արգենտինացի գրող է, ում «Գիշերը մեջքի վրա, երեսնիվեր»  պատմվածքը ես մի քանի օր առաջ կարդացի: Եթե դուք չեք կարդացել այս պատմվածքը, խորհուրդ կտամ կարդալ, որովհետև ես սկսում եմ իմ կարծիքը ներկայացնել: Պատմվածքը այն մասին է, որ ամեն ինչ կարող է միանգամից փոխվել, և երազը կարող է իրականություն լինել, իսկ իրականությունը՝ երազ: Մենք չգիտենք, երազ է, թե՞ իրականություն` ինչ որ հիմա է կատարվում: Գրողը մեզ հարցի առաջ է կանգնեցնում, արդյո՞ք մենք իրականություն մեջ ենք գտնվում, թե՞ այս ամենը միայն երազ է:

Ի դեպ՝ այս գրողի պատմվածքների գիրքը կարող եք վերցնել կթահամալիրի գրադարանից:

Ժպիտ

Մտքերը՝ Արևիկ Տատինցյանի

Ամեն առավոտ արթնանալ և տեսնել մի փոքրիկ հրաշք, որ նայում է աչքերիդ մեջ և անհոգ ժպիտը դեմքին՝ նետվում է քեզ մոտ: Այսպես է սկսվում իմ առավոտը իմ խենթ եղբոր հետ: Նրա ժպիտը արժե ամեն ինչ: Նույնիսկ երբ ես շատ տխուր եմ լինում, նրա ժպիտը իմ տրամադրությունը բարձրացնում է: Ուղղակի ժպտացեք, և ձեր տրամադրությունը միանգամից կբարձրանա, վստահեցնում եմ ձեզ. Իսկ եթե դուք ունեք մի խենթ եղբայր կամ քույր, ձեր ժպիտը միշտ ձեz հետ կլինի:

Ժամանակ

Մտքերը՝ Արևիկ Տատինցյանի

Մենք գտնվում ենք ժամանակի մեջ, որը անդադար շարժվում է: Մեկ հարց, ի՞նչն է, որ երբեք չես կարող վերադարձնել. ժամանակն է: Մենք պիտի գնահատենք ամեն մի վայրկյան: Ժամանակը փոխում է մարդկանց և չի խնայում ոչ ոքի: Այդ դու պետք է հարմարվես ժամանակին, այլ ոչ թե նա՝ քեզ: Ես կուզեի կանգնեցնել ժամանակը մի քանի րոպեով:

Ձանձրալի մարդիկ

Մտքերը՝ Արևիկ Տատինցյանի

Ձանձրալի ասելով ես պատկերացնում եմ մոխրագույն, տխրություն:  Ես չեմ սիրում ձանձրալի մարդկանց. նրանց ապրելաոճը, մտքերը, դրանք շատ ձանձրալի են: Սիրում եմ տարօրինակ, խենթ մարդկանց, ովքեր ունեն իրենց սեփական կարծիքը, ովքեր նպատակներ ունեն, այլ ոչ թե այն մարդկանց, ովքեր ապրում են լինելու համար: Ապրել պետք է նրա համար, որ կյանքից ստանաս ոգեղեն ինչ-որ բան, ոչ թե թաղվես կենցաղում:

Օշոյի անեկտոդներից

Թարգմանությունը՝ Նազելի Տեր-Պետրոսյանի

Մուլլա Նասրեդինը սովորեցնում էր իր փոքրիկ տղային, որը յոթ տարեկան էր, ինչպես մոտենալ աղջկան, ինչպես նրան հրավիրել պարելու, ինչ ասել և ինչ չասել, ինչպես նրան անել հաճոյախոսություններ, ինչպես համոզել նրան:

Տղան ինչ-որ տեղ գնաց, կես ժամ հետո վերադարձավ և պահանջեց.

— Հիմա սովորեցրու ինձ,  ինչպես նրանից ազատվել:

****

Փոքրիկ հինգ տարեկան տղային ուսուցիչը հարցրեց.

-Քո փոքրիկ քույրիկը արդեն սովորե՞լ է խոսել:

-Այո, սովորել է,-պատասխանեց տղան:-Մենք հիմա սովորեցնում ենք նրան լռել:

Չեմ կարողանում դուրս գալ (Օշոյի անեկտոդներից)

Թարգմանեց Նազելի տեր-Պետրոսյանը:

Մի անգամ, գիշերը՝ ժամը երեքին, Մուլլա Նասրեդինը զանգեց ծանոթ բարմենին և հարցրեց.

-Լսիր, ե՞րբ են վերջապես  բացելու բարը:

—  Ինչ էլ ժամանակ ես գտել այդպիսի հարցեր տալու,-զարմացավ բարմենը:- Դու մշտական հաճախորդ ես և ինձինից լավ գիտես, որ մենք բացվում ենք առավոտյան ժամը իննին: Պառկիր քնելու և դիմացիր մինչև ինը,- և աջատեց հեռախոսը:

Տասը րոպե հետո Նասրեդինը նորից զանգեց և ասաց.

—  Լսիր, ախր ինձ շատ է պետք: Կարո՞ղ է, այնուամենայնիվ, բացեք բարը:

Այստեղ բարմենին դա  արդեն հոգնեցրեց:

Այդ մարդը դարձավ նախագահ (Օշոյի անեկտոդներից)

Թարգմանությունը՝ նազելի Տեր-Պետրոսյանի

Երեք վիրաբույժ, հին ընկերներ հանդիպեցին խնջույքի ժամանակ: Արևի տակ՝ նստարանին նստելով, նրանք սկսեցին պարծենալ: Առաջինը ասաց.
— Ես ունեի մի հիվանդ, ով կորցրել էր իր երկու ոտքերը պատերազմի ժամանակ: Ես նրան արհեստական ոտքեր պատրաստեցի, և դա հրաշք էր: Հիմա նա դարձել է աշխարհի ամենալավ վազողներից մեկը: Շատ հնարավոր է, որ նա կդառնա հաջորդ Օլիմպիական խաղերի հաղթող:

Մյուսը ասաց.
— Դա դեռ ի՞նչ է: Ես ունեի մի հիվանդ, ով ընկել էր երեսուներորդ հարկից, նրա  դեմքը այլանդակվել էր: Ես կատարեցի պլաստիկ վիրահատություն: Եվ ի՞նչ եք կարծում: Վերջերս ես տեսա թերթում, որ նա դարձել է աշխարհի ամենագեղեցիկը:

Երրորդը համեստ մարդ էր: Մյուս երկուսը նայեցին նրան և հարցրին.
— Իսկ դու ի՞նչ ես արել: Դու ի՞նչ նորություն ունես:
— Ոչ մի հետաքրքիր բան,-ասաց նա,- և, բացի այդ, ինձ չի կարելի դրա մասին ոչ մեկին պատմել:

Ինչի՞ համար է դատարկ տունը

Թարգմանությունը՝ Գևորգ Խաչատրյանի

Մի անգամ մի հարուստ մարդու դռանը մոտեցավ մի աղքատ մարդ և հաց խնդրեց: Տերը պատասխանեց.
— Աստված տեսնում է՝ ինձ մոտ հաց չկա, ես հացթուխ չեմ:
Աղքատ մարդը նրանից խնդրեց գոնե մի քիչ միս կամ տալ:
— Ինձ մոտ այստեղ մսի խանութ չէ, – պատասխանեց նրան տերը:
Այդպիսի պատասխան լսելով՝ աղքատ մարդը խնդրեց մի քիչ ալյուր:
— Քո կարծիքով ես նման եմ ջրաղացպանի՞ – հարցրեց տերը:
— Ուրեմն, թող ինձ գոնե ջուր խմել – ասաց աղքատ մարդը:
— Իմ տան մոտակայքում ոչ գետ է հոսում, ոչ էլ առվակ,– պատասխանեց տերը:
Աղքատ մարդը ուղղակի նրա կողքով անցավ՝ ուշադրություն չդարձնելով տիրոջ վրա և տանը սկսեց հոգալ իր բնական կարիքը:
— Ի՞նչ ես անում, – բղավեց տերը:
— Իսկ էլ ինչի՞ համար է ամբողջությամբ դատարկ տունը, ինչպես դու ասացիր, – պատասխանեց աղքատ մարդը՝ հարցին հարցով պատասխանելով:

Օշոյի առակներից

Թարգմանությունը՝ Էլինա Գրիգորյանի

Ես լսել եմ մի մարդու մասին: Նա շատ ծեր էր: Նա դուրս է  գալիս առավոտյան զբոսանքի: Այդ ժամանակ մի կին խրճիթում  արթնացնում էր իր տղային: Ծերուկը անցնում էր ճանապարհով, երբ կինն ասաց.

—  Արթնանալու ժամանակն է, արդեն առավոտ է, գիշերը վերջացել է:

Ծերուկը լսեց այդ խոսքերը: Դրանք «Ալմաստե Սուտրայի» բառերը չէին, դրանք ուղղակի մի կնոջ  խոսքեր էին.

— Արթնացիր, հերիք է քնես: Դու առանց այդ էլ շատ ես քնել: Գիշերը ավարտվել է: Արևը դուրս է եկել,արդեն առավոտ է: